Martwisz się, że przypadkowe kichnięcie albo wybuch śmiechu skończy się przykrym incydentem? Musisz planować wyjścia z domu tak, by stale mieć w zasięgu toaletę? Podnosisz coś ciężkiego, a Twój pęcherz się buntuje? Czujesz, że musisz ciągle się kontrolować i trzymać rękę na pulsie? Twoje życie seksualne kuleje? Żyjesz we wstydzie i poczuciu braku komfortu? Powoli wycofujesz się z życia towarzyskiego?
Tak, „mokre przygody” są znakiem choroby, która dotyka aż ok. 30% Polek. Nie jesteś sama. Przeczytaj, skąd wzięły się Twoje problemy i jak im zaradzić.
Co to jest inkontynencja?
Nietrzymanie moczu to przewlekła choroba kobieca, chociaż dotyczy też w pewnym stopniu mężczyzn. Oznacza nieplanowane i odbywające się wbrew naszej woli opróżnianie pęcherza moczowego, tzw. popuszczanie moczu.
Kto cierpi na inkontynencję?
Są to najczęściej kobiety:
- – po 40. roku życia
- – po porodach
- – po menopauzie
- – chorujące na stwardnienie rozsiane
- – chorujące na zapalenie pęcherza moczowego
- – otyłe
- – pracujące ciężko fizycznie z wpływem na mięśnie krocza
Nietrzymanie moczu jest zawsze chorobą, a nie jedynie stanem przejściowym czy niedogodnością, która sama przeminie.
Jak działa pęcherz moczowy?
Wytworzony przez nerki mocz spływa do pęcherza moczowego. To zbudowany z mięśni „worek”, stopniowo wypełniający się moczem. Mięśnie dna miednicy otaczają cewkę moczową i pilnują, by mocz nie wydostawał się przed czasem. Kiedy pęcherz się wypełni, mózg przesyła informację o konieczności oddania moczu. Dno miednicy rozluźnia zacisk, a mięśnie pęcherza się kurczą. Problem z nietrzymaniem moczu mogą spowodować nieprawidłowości na którymkolwiek z etapów tego procesu.
Diagnostyka
Kobiety często wstydzą się swoich problemów z nietrzymaniem moczu, unikając diagnostyki. Przy czym już wizyta u lekarza pierwszego kontaktu może rzucić światło na sprawę. Doktor przeprowadza wywiad, a jeśli podejrzewa stan zapalny, zleca wykonanie badań moczu. Jeśli wykluczy infekcję, kieruje na badania do specjalisty – urologa lub ginekologa. Specjalista może zlecić USG, przesiew moczu albo wykonać badanie neurologiczne, ginekologiczne lub urologiczne.
Metody leczenia
Podstawową formą leczenia, zwłaszcza dla kobiet po porodzie, jest regularnie wzmacnianie mięśnia Kegla – po konsultacji z fizjoterapeutką uroginekologiczną.
W innych przypadkach stosuje się:
- leczenie farmakologiczne (leki poprawiające napięcie mięśni pęcherza)
- wkładki dopochwowe podpierające
- elektrostymulację
- hormonalną terapię zastępczą (dla kobiet po menopauzie)
- zabieg wszczepienia specjalnej taśmy wewnątrz pochwy (bez narkozy)
Warto się przebadać!
Ponieważ problem inkontynecji jest bardzo powszechny i dobrze zbadany, warto porzucić ewentualny wstyd i udać się po pomoc, by powrócić do pełni życia.
